Hoofdstuk 1: Wat is eigenlijk een giraf?

 

Giraffen staan bekend om hun lange nek. (Een giraffennek is zo’n 2 meter lang, de langst nek was 2,40 m!)                                                                                                                                            Die lange nek, die net als de meeste andere zoogdieren slechts zeven nekwervels bevat, kunnen ze goed gebruiken om op grote hoogte voedsel te pakken waar andere plantenetende dieren niet bij kunnen. Met zijn lange tong kan een volwassen giraffeman tot bijna 6 meter hoogte reiken. Deze nekwervels zijn met elkaar verbonden door middel van kogelgewrichten. Daardoor kunnen giraffen hun nek goed draaien en bewegen. Om het bloed 2 meter omhoog te kunnen stuwen hebben giraffen een extreem groot en gespierd hart nodig. Ook de bloedvaten in de nek zijn aangepast: ze zijn extra gespierd en er zitten speciale kleppen in. Deze kleppen voorkomen dat het bloed ongeremd de hersenen instroomt als de giraffe zijn kop omlaag brengt (waardoor de bloeddruk in de hersenen gevaarlijk hoog zou worden). De kleppen zorgen er ook voor dat de giraffe niet flauwvalt

De bloedsomloop van een giraffe heeft speciale aanpassingen om met het grote hoogteverschil tussen hart en hoofd te kunnen leven. Aan de ene kant moeten hart en vaten een bloeddruk opbouwen die voldoende hoog is om het opgeheven hoofd van voldoende zuurstofrijk bloed te kunnen voorzien. Maar aan de andere kant mag de hoge bloeddruk er niet toe leiden dat de vaten in de hersenen knappen als het hoofd omlaag wordt gehouden om te drinken.

De nek van de giraf is uitermate lang en handig. Hij is dan ook dan de langste in zijn soort, de okapi's en de gazelles komen niet eens in de buurt. Daarom zou je denken dat hij ook veel meer nekwervels heeft! Als je dat dacht dan komt daar nu verandering in, want de giraf heeft zeven nekwervels net zo als de meeste evenhoevige zoogdieren. 
De nekwervels van de giraf zijn simpelweg gezegd allen wat groter.

De giraf kan wel grazen, maar dat moet dan wel met veel moeite. Hetzelfde geval is het water drinken. De giraf kan moeilijk door zijn poten zakken, dus hij heeft zijn poten dan ver gespreid de lange nek biedt dan alweer uitkomst. 

De nek is niet het enige lange deel van de giraf. De poten zijn ook heel lang en stevig. Een giraf loopt eigenlijk altijd op stelten. Nu vraag je je zelf af: hoe kan dat? Als ik op stelten loop sta ik helemaal niet zo stevig en rennen op stelten? Hooo maar! Een giraf heeft een lichaam dat erna gemaakt is om op stelten te lopen en als jij op stelten loopt, loop je er op twee neem ik aan . Giraffen lopen op vierstelten, die wat dikker en steviger zijn dan onze stelten, die je in de speelgoed zaak koopt.

 

 

Hoofdstuk 2: Waar komen giraffen veel voor?

 

Giraffen komen veel voor in Kenia en Tanzania. Dat zijn twee landen in Afrika. De giraffe behoort tot de familie van de evenhoevige. Dat ze dus twee tenen hebben. De giraffe heeft net zoveel halswervels als een mens dus 7 halswervels, maar omdat die wel dertig cm per wervel zijn, is die nek zo lang. Tel je daar de lange poten nog bij, dan kan een volwassen giraffe wel 6 meter hoog worden. Giraffen hebben ook nog kleine stompe horens. Ze zijn bruin met zwarte pluimpjes erop

De giraffe leven ook in Afrika ten zuiden van de Sahara. Deze giraf leeft op de open boslanden van de Savanne. Giraffes zijn zeldzaam in het wild. Fossielen vertellen ons dat giraffen ook in Azië en Europa moeten hebben kunnen geleefd. Dus misschien? En als ze daar hebben geleefd is het geen raadsel hoe ze daar weg zijn gegaan. Als mensen steeds meer grond gaan gebruiken voor het bouwen van steden en boerderijen, zullen een hoop van deze dieren uitsterven, want veel dieren kunnen daar niet leven. Stel je eens voor: een giraf op de parkeerplaats van de Jumbo? Dat is ook de reden waarom wetenschappers denken dat er geen giraffen (meer) leven in Europa en Azië (en van de klimaat verandering). Giraffen leven in zuid Afrika nu op de savannes en op de open grasvlaktes. De savannes hebben nu een heel grappig uiterlijk met die paraplu bomen. Dat komt ook door het eetgedrag van de giraffes en andere dieren maken er ook volop gebruik van, zij kunnen de bomen gebruiken als schaduw plekje, een soort parasol.

 

 

 

Hoofdstuk 3: Eten en drinken van een giraf.

 

De giraffe heeft ook nog een hele bewegelijke tong. De tong is 40 cm lang en is helemaal zwart. Ook is die tong wel heel sterk, hij kan er bladeren en takjes mee van de boom afrukken. De giraffe eet wel 12 uur per dag. De giraffe eet: bladeren, takken, doorns, vruchten, scheuten en knoppen met name van mimosa, Commiphora, Terminalia en de stekelige acacia, maar ook andere struiken en bomen. De planten bevatten een belangrijke bron van calcium en eiwitten om de giraffe in zijn groei te ondersteunen.                       Giraffen, de familie Giraffidae van de Herkauwers. Giraffen zijn speciale eters. Ze eten blaadjes van bomen en struiken. Giraffen zijn Herbivoren, simpel weg gezegd: planten eters. Het voedsel bestaat grotendeels uit het blad van bomen; met het blad worden soms enorme doorns mee naar binnen gewerkt. Het dier kan slechts met de kop bij de grond komen (voor bijv. drinken) als het de voorpoten spreidt. Daarom eten giraffen ook alleen in echte nood situaties blaadjes van lage struiken en van kleine boompjes of plantjes. Ze kunnen zelfs met hun tong blaadjes uit doornstruiken halen. Zonder zich eraan te bezeren. Giraffen zijn dus vrij kieskeurig. Ze kunnen ook wel grazen, maar dan moeten ze echt op de grond gaan liggen. Giraffen eten heel veel zo als u net gelezen hebt een  Volwassen Mannetje giraf eet 66kg. p.d. Volwassen Vrouwtjes giraf eet 58kg p.d.

Als er lange tijden van droogte zijn kan hij lang zonder water. Maar wanneer een giraffe moet drinken kan een leeuw of een hyena hem gemakkelijk aanvallen. Om te drinken moet hij namelijk zijn voorpoten spreiden. Een hyena of leeuw valt aan in de nek dat is de meest gevoelige plek van de giraffe.

 

 

 

Hoofdstuk 4: Gewicht lengte en leeftijd van een giraf.

 

De wetenschappelijke naam voor de giraffe is: Giraffa camelopardalis. De Engelse naam is: gewoon hoe wij zeggen giraffe. De meeste giraffen worden 15 tot 25 jaar en de lengte is meestal 4 tot 6 meter. Het gewicht is van 550 kilo tot 1930 kilo. Zij leven in groepjes van 5 tot 20, of soms zelfs 40 dieren. Hun sterke gezichtsvermogen en gehoor waarschuwen hen voor naderend gevaar. Giraffen kunnen heel hard rennen, als ze moeten vluchten, de snelheid is: 65 km per uur en hij kan ook nog zwemmen.                                                                (Een leuk feitje is: giraffen zijn op de open graslandschappen sneller dan leeuwen!)

Men kent slechts twee recente soorten, de giraffe (Giraffa camelopardalis) en de okapi, beide met lange hals en kop met korte onvertakte horens, lange dunne poten en een korte romp met aflopende rug

Wat voor een beeld schets jij in je gedachten bij het horen van het woord "giraf"? Groot, lange nek, bruine vlekken, geel, enz.…!?! Allemaal goed gedacht, maar er schuilt meer achter de huid van dit gele, gevlekte dier. Hieronder een paspoort van "de giraf":

Wetenschappelijke

Naam: Giraffa camelopardalis
Verspreiding: Afrika, ten zuiden van de Sahara
Vacht: Vacht met vlekken, gescheiden door goud / bruine lijnen
Levensduur: 25 jaar in gevangenschap (niet in het wild) 28 jaar
Gewicht V: 550-1180
Gewicht M: 800-1930 kg

Aan de bouw van giraffen is duidelijk zichtbaar of je een mannetje of vrouwtjesgiraf ziet. Ten eerste zijn mannetjesgiraffen duidelijk groter en zwaarder dan vrouwtjes. Ook aan de hoorns kun je zien of het een mannetje of vrouwtje is. Mannetjes hebben grotere en meer beschadigde hoorns; die van vrouwtjes hebben elegante haarlokjes bovenop. Ook op andere plekken op de kop groeien bij mannetjes benige uitsteeksels.

 

 

 

Hoofdstuk 5: De geboorte.

Net zoals bij vele dieren verschijnen eerst de hoefjes en dan komt het donkere snuitje tevoorschijn. Het girafje wordt naar buiten geperst en valt dan van een hoogte van 2 meter op de grond. De moeder besnuffelt dan haar jong en likt het met haar lange tong. Het jong is nat. Het jong probeert zijn kop op te tillen en op zijn poten te gaan staan. Dat lukt nu nog niet. Als het uiteindelijk lukt, ziet er nog niet uit. Het jong doet een stapje, wankelt en ligt alweer. Een uur na de geboorte kan het jong al zo lang staan dat hij ook bij de uier van zijn moeder kan, om te drinken. Een paar uur later loopt het jong al.

Giraffen werpen hun kalveren niet zomaar in de rimboe, maar op bepaalde plekken. Het woongebied van een volwassen wijfje kan zulke plekken bevatten, maar hun gezamenlijke oppervlakte is minder dan 10% van de totale oppervlakte van het woongebied. Kraamgronden hebben geen speciale kenmerken. Er zijn wel aanwijzingen dat een gebied al langer dan vijftien jaar word gebruikt als kraam grond. Een vrouwelijke giraffe is en blijft trouw aan de kraamgrond. Als een girafje wordt geboren, dan is er wel een risico, namelijk: Het girafje valt zo'n twee meter naar beneden en dan is de kans behoorlijk groot dat het girafje op zijn hoofd valt en zo meteen doodt gaat.

In de eerste week groeien de jongen drie centimeter per dag. Naarmate ze groter worden, worden ze ook zelfstandiger. In de eerste weken beschermt haar moeder haar jong nog tegen leeuwen, tijgers en al die gevaarlijke dieren. Moeder giraf verdedigt haar jongen door ze tussen haar poten te nemen en keihard met haar poten te stampen.

Vrouwelijke giraffen worden voor het eerst bevrucht in hun vijfde levensjaar (48 t/m 60 maanden), maar als er weinig voedsel is kan dat ook een jaar uitgesteld worden. Met een draagtijd van vijftien maanden en een geboortepauze van ongeveer twintig maanden, kan een vrouwtjes giraf (die gemiddeld 25 jaar word) twaalf jongen krijgen. Waarschijnlijk ligt het gemiddelde aantal jongen op zes. Een geboorte van een tweeling is heel zeldzaam.

Een klein aantal giraffe stieren neemt altijd de paring op zich. Bijna iedere giraffen stier wil zich voortplanten. Dat gaat natuurlijk niet zonder een soort van gevecht. Dat heet een halsgevecht. De stieren maken zich zo groot mogelijk om het vrouwtje indruk laten komen. Jonge stieren hebben er een uitgebreid indruk van gemaakt om vast te stellenwie de beste is. Degene met de hoogste ‘kunsten’ en de hoogste rangorde hebben allemaal voordelen. Ze mogen als eerste een vrouwtje uitkiezen en ga zo maar door. Bij zo'n gevecht worden de halzen langzaam om elkaar heen gewonden en duwen de dieren elkaar heen en weer. Eigenlijk net zo als mensen bij een partijtje armworstelen doen.

Een mannetje ruikt aan de urine van een vrouwtje om te kijken of ze vruchtbaar is. Als dat zo is volgt hij haar weken lang voor de paring. De voortplanting zelf gaat heel erg snel.

Maar wat wil je dan ook anders. Wat zou jij doen als je ruim 1000 kilo moest optillen of op je achterste kreeg?

 

 

 

 

Hoofdstuk 6: Verschillende soorten giraffen.

De netgiraffe                                                                                                                                                De netgiraffe is te herkennen aan de grote hoekige vlekken die wordt gescheiden door rechte witte lijnen. Hij komt voor in het Noordoosten van Afrika.

De Angola giraffe                                                                                                                                        De Angola giraffe lijkt veel op de netgiraffe. Dus ook grote hoekige vlekken. Alleen zijn deze wat lichter en onregelmatiger. Hij komt voor in Zuidelijk Afrika

De Masaigiraffe                                                                                                                                       De Masaigiraffe heeft donkere, onregelmatige vlekken. Ze zijn nog onregelmatige dan de vlekken van de Angola giraffe. Hij leeft in Kenia en Tanzania.

De Okapi                                                                                                                                                          De Okapi is een bosgiraffe ze komen alleen voor in het Ituriwoud in Zaïre. De Okapi is een soort kruising van een giraffe en een zebra. De Okapi is naaste familie van de giraffe, maar is veel kleiner en zijn nek is niet zo lang. Het meest opvallend aan het uiterlijk zijn de witte strepen op zijn poten, die sterk in tegenstelling staan met zijn donkerbruine lijf. Hij heeft grote ogen en oren en alleen de mannetjes hebben twee stompe horens. De okapi heeft een dertig centimeter lange blauwe tong, en hij weegt 250 kilo. Een echte telling is nog niet gedaan, maar er wordt aangenomen dat er 10 tot 25 duizend Okapi’s in het wild leven. Er zijn ongeveer 80 Okapi’s in dierentuinen in de wereld te bekijken. In Amerika zijn 41 dierentuinen waar Okapi’s te zien zijn.

De noordelijke giraffe heeft vier ondersoorten:

Kordofangiraffe.
Leefgebied: het zuiden van Tsjaad, de Centraal-Afrikaanse Republiek, het noorden van Kameroen, en het noordoosten van Congo-Kinshasa.

Nubische giraffe.
Leefgebied: het oosten van Zuid-Soedan, het zuidwesten van Ethiopië, Kenia en Oeganda.

West-Afrikaanse giraffe.
Leefgebied: het zuidwesten van Niger.

Rothschild Giraffe.
Leefgebied: Uganda, en Kenia. Een voorkomen in Zuid-Soedan in onzeker.

De Somalische giraffe.                                                                                                                       Leefgebied: het noordoosten van Kenia, het zuiden van Ethiopië en Somalië.

 

 

De zuidelijke giraffe heeft twee ondersoorten:

Angola giraffe.
Leefgebied: het noorden van Namibië, het zuidwesten van Zambia, Botswana en het westen van Zimbabwe.

Zuid-Afrikaanse giraffe.
Leefgebied: het noorden van Zuid-Afrika, het zuiden van Botswana, het zuiden van Zimbabwe en het zuidwesten van Mozambique.

De Masaigiraffe heeft twee ondersoorten:

Masaigiraffe of Kilimanjaro giraffe.
Leefgebied: het midden en zuiden van Kenia en Tanzania.

Rhodesische giraffe of Thornicroft giraffe.
Leefgebied: de Luangwa vallei in het oosten van Zambia.

 

 

Hoofdstuk 7: De gevechten van de giraf

Het leven van een mannetje is onrustig ze vechten telkens onder elkaar uit wie het sterkst is. Met opgeheven kop dagen ze elkaar uit, klaar voor het gevecht. De mannetjes gebruiken hun zware kop met hoorns als wapen. De mannetjes gebruiken nooit hun hoeven in een gevecht. Vrouwtjes doen niet mee aan de gevechten. Soms raakt een giraffe gewond of bewusteloos, maar er vallen zelden doden. Het zijn schijngevechten om wie het sterkst is. Na een kwartier vechten geeft meestal wel een mannetje op, als hij zich opgeeft doet hij een paar stappen opzij. Het mannetje wordt na dat hij het gevecht verloren heeft niet uit de groep verjaagd. En dan gaan ze weer verder met voedsel verzamelen

Giraffen leven in groepen van 4 tot 20 dieren. Mannetjes leven meestal alleen en zoeken de vrouwtjes alleen op voor de voortplanting. Om een vrouwtje te bemachtigen, voeren zij met andere mannetjes een ritueel nekgevecht uit. Hierbij slaan de mannetjes met hun lange nek en kop tegen de flanken van de tegenstander. Hoewel giraffennekken flinke klappen kunnen uitdelen, vallen er slechts zelden slachtoffers bij dergelijke gevechten.                                           

Nog even een leuk feitje: giraffen zijn op de open graslandschappen sneller dan leeuwen.

Bij dieren waarbij meerdere mannetjes in een groep leven, wordt regelmatig door de beste  gevechten bepaald wie de sterkste is. Bij giraffes (Giraffa camelopardalis) gebeurt dat met een potje nek worstelen. Ze strekken hun nek zo lang mogelijk uit, en als ze even lang zijn, draaien ze met hun lange nekken om elkaar heen. Met hun kop proberen ze tegen de schouders van de ander te slaan. Wordt de strijd echt serieus, dan gaan de giraffes met hun voorpoten uit elkaar staan, om het evenwicht niet te verliezen. 
Na een tijd vechten, komt er een winnaar uit de bus. Omdat hij bewezen heeft de sterkste te zijn, mag de winnaar met de paringsbereide giraffewijfjes paren